En terceiro A levamos unha temporada traballando na nosa descrición. Na aula de informática, fixemos cadanseu documento cunha foto nosa, e escribimos cousas acerca de nós.
Levounos tempo, eh? Non é tan fácil! Hai que aprender a crear carpetas, a abrilas, a gardar cousas nelas, a inserir unha imaxe nun documento...
Agora podedes ver aquí o resultado:
Quedounos un libro chulo, non si?
terça-feira, 17 de novembro de 2009
segunda-feira, 9 de novembro de 2009
Un día na ópera
A ópera "A Cincenta", da que hoxe disfrutou o alumnado do segundo ciclo do noso cole, é unha adaptación da ópera orixinal A Cenerentola de Gioachino Rossini. Nesta ocasión foi dirixida por Joan Font (director de "Comediants") levando a cabo unha versión sinxela e divertida, de xeito que poida ser comprensible para estas idades.
Esta función enmárcase dentro do ciclo de concertos didácticos do Auditorio de Galicia.
A ópera diferénciase nalgúns aspectos do conto de Perrault.
Así, por exemplo, Rossini elimina os elementos máxicos -aínda que temos un ratiño que fai de narrador-, e potencia as virtudes e defectos da condición humana; Cincenta non ten que marchar do baile ás doce da noite; e a madrastra é substituída neste caso por Don Magnífico, personaxe que permite a Rossini reflectir a ambición e cobiza humanas.
A obra gustou, e entendeuse bastante ben, así que, como primeira aproximación ao mundo da ópera, foi un éxito.
Como chegamos a Compostela un pouco antes do comezo, aproveitamos para dar un paseíño, e ver un pouco Santiago e os artistas que poboan as súas rúas: un gaiteiro, un músico que tocaba un estraño instrumento australiano chamado didgeridu, un pintor...todo chamaba a nosa atención.
Se pinchades na foto da ópera, accederedes ao álbum no que recollemos as imaxes que dan conta do noso paseo.
Esta función enmárcase dentro do ciclo de concertos didácticos do Auditorio de Galicia.
A ópera diferénciase nalgúns aspectos do conto de Perrault.
Así, por exemplo, Rossini elimina os elementos máxicos -aínda que temos un ratiño que fai de narrador-, e potencia as virtudes e defectos da condición humana; Cincenta non ten que marchar do baile ás doce da noite; e a madrastra é substituída neste caso por Don Magnífico, personaxe que permite a Rossini reflectir a ambición e cobiza humanas.
A obra gustou, e entendeuse bastante ben, así que, como primeira aproximación ao mundo da ópera, foi un éxito.
Como chegamos a Compostela un pouco antes do comezo, aproveitamos para dar un paseíño, e ver un pouco Santiago e os artistas que poboan as súas rúas: un gaiteiro, un músico que tocaba un estraño instrumento australiano chamado didgeridu, un pintor...todo chamaba a nosa atención.
Se pinchades na foto da ópera, accederedes ao álbum no que recollemos as imaxes que dan conta do noso paseo.
sábado, 7 de novembro de 2009
Chegou o Magosto
O pasado venres celebramos o Magosto no cole. Comemos castañas asadas, que boas estaban! As nais da AMPA do colexio agasalláronnos cun refresco e rematamos bailando e cantando o son do acordeón do profe Telmo. Foi unha magoa que choveu e non puidemos participar en xogos populares, pero outro ano será.
O Magosto é unha festa tradicional galega, para destacar a importancia que tivo a castaña na vida dos galegos fai anos atrás. Este froito comezouse a utilizar dende o paleolítico e coa chegada dos romanos, estendeuse o seu cultivo e converteuse na base da alimentación da poboación, pero no século XVI coa chegada da pataca e o millo dende américa, as castañas perderon o seu protagonismo na alimentación.
terça-feira, 3 de novembro de 2009
O Samaín
No cole celebramos o Samaín, unha festa celta.
Os celtas foron un pobo que habitou en Galiza fai 2600 anos aproximadamente. O Samaín era a celebración do Ano Novo Celta que comenzaba na estación oscura. Era unha festa de transición dun ano a outro e tamén a apertura do outro mundo, o mundo dos mortos, xa que se facía accesible aos mortais podendo pasar a formar parte del mediante un feitizo ou meigallo. Cando chegaba a celebración do Samaín, os celtas colocaban nos arredores dos seus castros e nos cruces dos camiños as caveiras dos inimigos mortos cunha candea acendida dentro, co obxetivo de arrepiar os seus inimigos e exconxurar os perigos da celebración.
Nós para espantar os nosos inimigos baleiramos e decoramos cabazas con motivos arrepiantes.
Assinar:
Postagens (Atom)